KlaarAlweer

De 40e en daarmee laatste blog als papa Dick! Deze serie heb ik me duidelijk meer moeten inspannen dan de blogs over Huismans, maar dan heb je ook wat 😉 Soms vertwijfelend in de zin van: waar doe ik dit allemaal voor? Maar één ding is me wel duidelijk geworden: ik vind het leuk om te schrijven. Het aardige en eigenaardige van schrijven is dat het leidt tot reactie. En dat je zelf het eerste publiek van het geschrevene bent, zodra de bits zich tot woorden hebben gevormd. Ik ben geen perfecte papa en dat ben ik me heel goed bewust. Dat houdt me nederig; ik denk dat elke man een gezonde dosis nederigheid (ongezond is: kruiperig) nodig heeft. Het schrijven van deze blogs betekent ook dat ik papa’s om me heen met meer dan normale interesse volg in hun papa-zijn.

Gisteren zag en hoorde ik een markante papa voor een groter publiek spreken. Het was duidelijk dat hij zijn vrouw en kids lief had. ‘Yess, dat is ‘em’. Denk ik dan. De papa die er voor uit komt. ‘That’s now a papa like an angel!’ Ikke blij. Anders dan na de Huismans blogs heb ik minder de behoefte om conclusies te trekken. En dus doe ik dat maar niet. Liever concentreer ik me op de vraag: what’s next? Waar zal ik de volgende 40 blogs over gaan schrijven? Het weer (hm)? De politiek? De economie? Commentaar op actuele dingen? Of speelser zoals blogs over woordjes? Ik houd eindeloos van woordjes, dus zeg ja! Weer iets over mijn ervaringen; iets persoonlijks? Zeg het maar.

Voor dit moment wil ik in ieder geval alle papa’s, mama’s en overige lezers enorm bedanken. Leuk om met elkaar mee te veren. Enne, zoals je van me gewend bent, maar deze keer iets ruimer: be a blessing!

GeestRijk

In deze blog wil ik graag iets zeggen over de Heilige Geest in relatie tot de opvoeding van je kids. En dat vind ik niet makkelijk. Niet omdat er niet veel over de Heilige Geest te schrijven is, maar meer omdat ik er niet vrijblijvend over kan schrijven. En dat is omdat in de Bijbel staat dat de Heilige Geest de Geest van de waarheid is. Dat Hij ons overtuigt van zonde, gerechtigheid en oordeel. Maar ook wordt hij de Trooster genoemd. Dat zijn nogal heftige dingen die diep ingrijpen.

Waarheid. Dit betekent dat bij God geen onwaarheid bestaat en kan bestaan. Je ‘ja’ moet ‘ja’ zijn en je ‘nee’ ‘nee’. Zo wil ik mijn kids voorleven en zo wil ik graag dat mijn kids opgroeien. Integer. Oprecht. Betrouwbaar. Geen leugens. En ook geen leugentjes of leugentjes om best wil. Lijkt allemaal onschuldig, maar dat is maar schijn. Als je als kind meekrijgt dat een leugentje niet erg is, bijvoorbeeld doordat jij wel eens tegen hem liegt als het beter uit komt, dan moet je niet gek opkijken als je kind jou een keer bedriegt. Vond je toch niet zo erg?

Zonde. God heeft de tien geboden aan ons gegeven omdat Hij zag dat we kaders nodig hebben. Regels. Normen. Waarden. Die termen kunnen saai en knellend overkomen, maar ze zijn dus gegeven omdat we binnen die kaders optimaal tot bloei komen. De onderliggende regel is dan ook niet voor niks God lief te hebben en je medemens als jezelf. Wij proberen onze kids binnen de kaders van de tien geboden op te voeden en ze liefde voor God en medemens bij te brengen. We bidden dat de Heilige Geest ons daarbij helpt. Tuurlijk, gaat allemaal niet vanzelf en ook niet makkelijk, maar is het nastreven waard!

Gerechtigheid. Heeft er mee te maken dat je recht doet aan God en mensen. Aan God door toe te geven dat je, als het aan jezelf ligt, niks met Hem te maken wilt hebben. Dat je dus Zijn genade nodig hebt om met Hem te mogen leven. Aan je medemens door te doen wat goed is, anderen te laten delen in de middelen die je hebt. We stimuleren de kids om zich te verbinden aan een goed doel en om ook de kids in de klas die minder populair zijn aandacht te geven. Het verschilt nogal of je je liefde voor de ander een gulle toegift vindt, of dat de ander recht heeft op je liefde. We bidden dat de Heilige Geest ons toerust tot dit gedrag.

Oordeel. We leven in het geloof dat Jezus op een dag terugkomt. Niet om te onderhandelen over hemelentreecriteria of om te kijken hoe goed ik geleefd heb. Maar om iedereen op te halen die van Hem houdt. Betekent ook dat er een andere realiteit is, namelijk het eeuwige leven zonder God. We leggen in de opvoeding de nadruk op het houden van en het horen bij Jezus, meer dan op het ‘what if not?’ Sowieso een lastig punt als de kids met andersgelovige kids spelen. Dan knalt het er soms over. Vervelend natuurlijk. We bidden dat de Heilige Geest ons hierbij zal leiden.

Trooster. De Geest is ook iemand die je vervult van liefde, blijheid, kracht en vrede. Die met je meeloopt tijdens je leven en je gebed bekrachtigt. Heerlijk. Dat delen we ook graag met onze kids. Dat de Geest altijd ben hen is. Ongrijpbaar maar waar. En even reëel als dat er een tegenstander is, een gevallen engel die uit is op je ongeluk.

Voor mensen die vertrouwd zijn met het christelijk geloof zal dit heel anders overkomen dan voor mensen die er minder vertrouwd mee zijn. Ik hoop dat het een beetje overkomt, dat het geen abacadabra is wat ik schrijf. Ik zie opvoeden namelijk als een concrete activiteit cq een concreet geheel van activiteiten. Maar het kan geen kwaad om de uitgangspunten en achtergronden van waaruit je opvoedt met elkaar te delen!

Genoeg voor vandaag! Be a blessing as a papa!

GezinsPlanning

De zon schijnt. Echt zo’n dag dat je de moed hebt één van de vele taboe onderwerpen aan te snijden. Eigenlijk zijn dat alle onderwerpen die te maken hebben met de achterkant van je gezin, die dingen waar de meeste mensen niet zo over praten. In hetzelfde taboe-hokje zitten levensterreinen als sex, verslavingen, verborgen angsten, tederheid (geldt met name voor mannen) en schaamvolle gewoontes.

Die laat ik nu dus even lekker liggen, om stil te staan bij ‘gezinsplanning’. Het woord is denk ik nog niet zo heel oud. Ik kan me niet voorstellen dat de generatie van mijn ouders het woord ‘planning’ kende, laat staan ‘gezinsplanning’. Het heeft iets te maken met de vanuit Angelsaksische landen overgewaaide zucht naar beheersing, sturing en juridisering. Het heeft iets van ‘je gezin als bedrijf’. Met alle bedrijfsprocessen van dien. Een wasstraat. Een kledingproces. Foodprocessing. En gezinsplanning dus. Dat woord heb ik leren kennen als het geheel van vragen en beslissingen rond de samenstelling en (vooral) de grootte van je gezin.

Mijn eerste ervaringen met de term ‘gezinsplanning’ moeten hebben gelegen in een gespreksgroepje, dat we vlak voor ons trouwen bezochten. Ach, je praat er wel eens samen over hoe groot je gezin gaat worden. En je kijkt eens om je heen naar andere gezinnen. En je staat eens stil bij het nest waar je elk uit komt. Al die ervaringen maken een verlangen of een afgrijzen in je los. Ik denk dat dat de eerste aanzet geeft tot gedachten over de grootte van je gezin.

Vervolgens kwam daar voor mij het besef bij dat het plannen van je gezin een heel relatief begrip is. Mijn denkraam staat sowieso ver af van uitdrukkingen als ‘kinderen nemen’. Ik zit meer op de lijn van ‘kinderen krijgen’. Omdat ik om me heen stellen zie die heel graag kinderen zouden hebben, maar die ze door allerlei oorzaken niet kunnen krijgen. Dat maakt me bescheiden. Wat een zegen dat wij wel kinderen kregen toen we daar naar verlangden. Daarnaast geloof ik dat God de Schepper is van alle leven. Alle leven. En dat ik dus niet kan nemen wat me niet gegeven wordt. Simpel omdat ik niet de regiehouder ben. Oké, ik kan beïnvloeden is wanneer en aan wie ik zaadcellen meegeef. En kan wat voorbehoedsmiddelen gebruiken om het nog wat meer in te kaderen. Maar voor de rest is het toch gewoon in spanning afwachten of en wat je gegeven wordt.

Hoe miniem ook onze rol in dit alles; er valt dan nog heel wat te bespreken.

* Gebruik je voorbehoedsmiddelen? Voor veel mensen zal het verrassend zijn dat ik deze vraag stel. Maar er zijn heel wat mensen, ook in dit land, die geen voorbehoedsmiddelen willen gebruiken. Omdat ze geloven dat ze daarmee te kort doen aan Gods leiding over hun leven. Ik sta hier net even anders in. Ik geloof dat je voorbehoedsmiddelen mag gebruiken, terwijl je biddend aan God voorlegt op welk moment je die zult inzetten.

* Welke voorbehoedsmiddelen gebruik je? De pil heeft – voor zover ik weet – als nadeel dat er veel hormoontroep in je lichaam komt. Daarmee is de pil onnatuurlijk. Bovendien vlakt de pil je (sexuele) gevoelens af. Om die redenen heeft de pil niet mijn voorkeur. En je moet als vrouw ook maar zo gedisciplineerd zijn om het ding in strakke regelmaat te slikken. Dat is ook niet alle vrouwen gegeven. Het spiraaltje is in die zin wat handiger, maar ik zou nooit voor het spiraaltje kiezen omdat het spiraaltje abortief werkt. Ik heb een vrij stevige mening over abortus en die is: Abortus kent geen winnaars. Dan is er nog condoom, tegenwoordig te verkrijgen met allerlei geur- en smaakstoffen. Handig en bruikbaar in een monogame relatie. Jammer dat het condoom vrije sex experimenten lijkt te stimuleren. Als laatste noem ik de natuurlijke methoden, die je kunt gebruiken als je vrouw een regelmatige cyclus heeft. Het schijnt dat vrouwen op basis van hun temperatuur weten wanneer ze vruchtbaar zijn. Bovendien kun je bij een regelmatige cyclus vrij nauwkeurig aangeven wanneer je vrouw vruchtbaar is en wanneer niet.

* Wanneer stel je je open voor je eerste kind? Dat zal enorm verschillen per stel. Als je allebei wat ouder bent dan zul je het risico niet willen nemen dat je ‘achter het net vist’. En als je nog maar een paar jaar een relatie hebt dan zou ik zeggen: bouw eerst een stevig fundament met elkaar voordat je je openstelt voor kids. Dat zeg ik omdat ik geloof dat de relatie met je vrouw en de relatie met God voorop staat. Daarna pas de relatie met je kids en alle andere relaties en verantwoordelijkheden in je leven. By the way, ik denk dat je de kinderwens niet moet uitstellen om economische redenen. ‘We hebben nu geen geld, dus we wachten nog even’. Ik heb nog nooit van een stel gehoord dat achteraf spijt had omdat ze de kosten rond het kind eigenlijk niet konden opbrengen.

* Hoe snel volgen de kids elkaar op? Irritant vraagje, met name omdat je daar pas een goed antwoord op kunt geven als je de kids meemaakt. En dan ben je dus te laat. Ik ken gezinnen waar de kids elkaar snel (lees: jaartje er tussen) opvolgen. Dat doet in de jonge jaren van de kids een groot beroep op je vrouw. Je zult je dus moeten afvragen wat de belastbaarheid van je vrouw is. Twee jaar vonden wij in onze situatie een mooi interval. Maar nogmaals, je hebt het niet altijd voor het zeggen.

* Hoeveel kids wil je krijgen? Het gemiddelde Nederlandse gezin heeft 1,7 kinderen. Wij hebben er drie en zijn blij met onze kids. We krijgen wel eens vragen: drie, is dat niet heel druk? Nee, eerlijk gezegd niet. Kijk gewoon wat je aankunt en bepaal biddend hoe je gezinssamenstelling verloopt. Een bepaalde ontspanning daarin is denk ik ook wel op z’n plaats.

Welnu, tamelijk open blogje geworden. Ik hoop dat je er wat mee kunt. Be a blessing as a papa. En houd je niet te veel afzijdig als het gaat om (het gesprek rond) gezinsplanning…

BlackBox

Er is wat raars aan de hand met de opvoeding. Het is namelijk een soort black box. Je weet wel, dat mysterieuze kastje in het vliegtuig waar naar gezocht wordt als het vliegtuig is neergestort. Hier zou ik het bij kunnen laten voor deze blog 😉 , maar oké ik zal uitleggen wat ik bedoel.

Voor je geboren wordt staat er een heel leger aan verloskundigen en huisartsen klaar om je zeg maar in goede banen te leiden (als werkzoekende weet ik waar ik over praat 🙂 . Vervolgens, na je geboorte, komen daar kraamzusters en artsen bij die je meteen een onverwachte overhoring geven, waarna een cijfer volgt. Alles wat je dan hebt en bent wordt nauwkeurig in getallen weergegeven. Allerlei mensen hebben daar dan weer een mening over. Daarna begint het toezicht te haperen en komt af en toe de consultatiearts in beeld. Alleen als je uiterlijke schade vertoont gaat er daar een belletje rinkelen; zo niet dan is het: volgende patiënt en ben je gevrijwaard van externe belangstelling totdat het kind naar groep 1 van de basisschool gaat. Het kind is koud binnen of de toetsen, normen en waarden, anti-pest protocollen, rugzak-indicaties en weerbaarheidstrainingen worden over en in het kind gegoten. Dit circus gaat door tot ze hun opleidingen laat in hun late puberteit hebben afgerond.

Als je pech of geluk hebt dan wordt je er tijdens dit traject uit gepikt omdat je blauwe plekken hebt, dyslexie hebt, je ouders niet meer voor je kunnen zorgen of omdat je voortdurend een rode pet op zet. In al die gevallen is er gesprek, begeleiding, toezicht, rapportage en is er toegang tot professionele instanties.

Maar als je nou een gewoon kind bent? Waar blijft de aandacht voor de gewone opvoeding? Papa’s en mama’s die gewoon elke dag worstelen om er wat van te maken? Wie heeft er oog voor hen? Wie maakt er regelmatig een praatje met hen of ze het nog zien zitten met de opvoeding? Of ze het plaatje nog rond kunnen krijgen, zowel financieel als moreel? Het is toch gek dat de politiek op zo’n moment zegt: “Nee, daar moeten we af blijven. Dat is te veel ingrijpen in de privé sfeer van mensen”. Ik vind dat raar. Als er later namelijk iets heftigs naar boven komt dan hoor ik vrijwel nooit dat dat komt omdat ze zo’n beroerde schooltijd hebben gehad. Maar meestal dat er in de opvoeding iets mis ging. En als het heftige over school ging dan kwam dat meestal door medeleerlingen die beschadigd waren door hun opvoeding. Is toch zo?

Een stapje verder. Precies dezelfde reflex zie ik als het om relaties gaat. We hebben laatst een Marriage Course geleid. Tien stellen die in zeven avonden samen leerden en spraken over onder andere verlangens, communicatie, ouders, sex en conflicten. Als ik ‘op straat’ vroeg of een stel mee wilde doen dan klonk dat haast als een verdachtmaking. ‘Nee joh, dat is toch alleen voor relaties die op springen staan”? Vanwaar die rare gedachte dat je pas aan je relatie gaat werken als hij bijna op springen staat? En dat, terwijl we het heel gewoon vinden dat onze auto elk jaar een APK’je krijgt. Toch? Dan wachten we toch ook niet tot de auto op springen staat?

Zoals je merkt wil ik graag een pleidooi houden voor aandacht voor opvoeding en relatieontwikkeling. Dat het heel normaal wordt dat je daar een cursus in volgt of in een praatgroep je zorgen deelt. Onder elke relatie schuilt een betere relatie en onder elke opvoeding schuilt een betere opvoeding.

Well, ik kwak dit signaal zo maar even de ether in. Benieuwd hoe jij daar in staat als papa, als mama. Anyhow: be a blessing!

AlsJezus

In deze blog probeer ik uit te leggen wat ik met Jezus heb en hoe dat effect heeft op mijn papa-zijn. Ik geloof dat Jezus de nek is waar deze hele wereld om draait. Binnenkort is het Goede Vrijdag, de dag waarop 1980 jaar geleden die nek om werd gedraaid door mensen. Maar daar bleef het gelukkig niet bij omdat Jezus hardnekkiger bleek dan de dood. Jezus stond op uit de dood en werd weer levend (Pasen), ging naar de hemel (Hemelvaartsdag) en kwam geestelijk terug (Pinksteren).

Ik geloof dat Jezus nu leeft en dat hij mij liefheeft en niks liever wil dan voor altijd samen met mij – en jou – optrekken. Welke puinzooi ik er ook van maak, hij staat altijd met open armen klaar om mij te vergeven en te verwelkomen. Hij laat mij na een stomme actie niet in de steek, maar stoot me wel even aan met de woorden ‘Papa Dick, blijf je een beetje in de buurt? Ik zou niet graag willen dat je weer overreden wordt’. Ergens blijf je als mens een kwetsbaar kind, hoe sterk je je ook voelt. Kwetsbaar als baby, kwetsbaar als stervende, kwetsbaar in het poosje daar tussenin. Is niet erg, als je maar op tijd bescherming zoekt.

Zo wil ik ook graag als papa zijn. Oplettend, zorgzaam, beschikbaar. Vrijwillig en actief voor mijn kids in de bres gaan staan als er ergens iets scheef gegaan is. Ze helpen om weer in het reine te komen met God en medemens. Ik ben daar mentaal en fysiek niet sterk genoeg voor, maar ik wil het uiterste doen om hen te beschermen en hen door hun leven te loodsen. Waar en wanneer ze dat ook nodig hebben. Ik merk dat dat een wilsbesluit is. Dit wil ik. Vervolgens ben ik wel benieuwd naar het padje dat nodig is om zo ver te komen. En dan komt Jezus weer in beeld die niets liever wil dan dat ik op hem ga lijken, ook in de totale toewijding aan hen die mij lief zijn.

Met Kerst zingen we altijd ‘vrede op aarde’. Met de komst van Jezus kwam de patenthouder van de vrede op aarde. Om vrede te stichten. Geen wereldvrede, maar vrede in het hart van hen die hem willen volgen. Maar ook om tinten grijs weg te halen. Jezus maakte heel erg duidelijk dat er een leven met God en – kloof – een leven zonder God is. Met maar één bruggetje: Jezus. Ook in die schijnbare tegenstelling wil ik de kids voorgaan. Een vredestichter zijn door royaal herstel, vergeving en verzoening uit te delen. En tegelijkertijd scherp onderscheid te maken tussen goed en kwaad. Ik wil ze leren onvrede te hebben met het kwaad. Waarbij ‘kwaad’ alles is wat niet met God door één deur kan.

Nou, even openhartig. Hoop dat het een beetje overkomt. Be a blessing!

VaderSupport

Vandaag naar een heerlijke conferentie geweest met nog 700 mannen. Helemaal opgeladen. Ging over hoe ik anderen, waaronder mijn vrouw en kids, tot zegen kan zijn door ze woorden van God mee te geven. En hoe ik verzoening kan bevorderen in de levens van mensen om mij heen, waaronder mijn vrouw en kids, door ze niet te veroordelen maar ze te zegenen en ze in contact met Gods genade te brengen. Dat gaf mij plotseling het verlangen om de laatste blogs van deze serie te wijden aan het papa zijn in relatie met God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest. In deze blog dus over het papa zijn in relatie met God de Vader.

‘Spieken moet!’ hoorde ik eens van een hoge belastingambtenarin. In de Bijbel staan zo veel prachtige voorbeelden over hoe God de Vader met ons – zijn kids – omgaat, dat ik daar graag even bij spiek. In Johannes 17 lees ik bijvoorbeeld over de intense liefde die de Vader voor zijn Zoon heeft en voor alle mensen die bij hem willen horen. Zo wil ik ook mijn kids liefhebben.

En andersom geldt het ook, want er staat ook in Psalm 103: zoals een vader zich ontfermt over zijn kind, ontfermt de Heer zich over wie hem vrezen (eren). Zo werkt het dus in het contact tussen God de Vader en mij. De Vader ontfermt zich over mij, zodat ik mij over mijn kids kan ontfermen. Is dat niet mooi?

Wat ik ook prachtig vind is dat God de Vader zich enorm ingespannen heeft in de schepping. Werkelijk alles en iedereen is uniek. Geen serieproductie. Daarin zie ik iets van zijn intense liefde. Dat begint eigenlijk al in Genesis 1: Hij zag dat het goed was. Je ziet de Vader ’s avonds Adam nog even liefdevol over zijn koppie strelen. Welterusten jongen, morgen gaan we samen weer genieten! Ook dan spiek ik graag even. Stilstaan bij wat mooi is. Koesteren. Je kids even lekker toedekken voor ze gaan slapen.

En weten dat de Vader over je waakt als jij je koppie neerlegt. Ook daarin spiek ik even. Mijn kids vertrouwen er rotsvast op dat ik over ze waak als ze hun koppie neerleggen. Dat ik, als er ’s avonds of ’s nachts iets gebeurt wat hun veiligheid in gevaar brengt, in actie zal komen. Gelukkig is het nog niet voorkomen, maar ik wil er dan graag voor ze zijn. Ja, ik wil graag zo veel mogelijk een vader zijn zoals mijn Vader in de hemel dat voor mij is. Blij dat ik regelmatig even in de Bijbel mag spieken. Dat geeft me veel handvatten om een goede papa te zijn.

En dat geldt net zo goed voor jou! Laat je inspireren door het handelen van de hemelse Vader en be a blessing as a papa!

GeBoorte

Ik ben te lui om naar mijn etymologisch woordenboek toe te lopen. (Dewatte? Is een woordenboek waarin de herkomst van woorden staat). Dus sorry linker hersenhelft, dat geeft me de heerlijke gelegenheid om over te stappen naar rechts. Geboorte. Geboorte. Laat het maar eens op je inwerken. Geboorte. Er komen beelden van heipalen in me op die de grond in worden geboord. Een tandartsstoel waaruit akelige jankende geluiden van geboor en geboorde elkaar versterken. En inboorlingen, diep verscholen in woeste binnenlanden, diep overtuigd van hun eigen (on)vergankelijkheid, diep opgetuigd met diepe boorgaten in neusschotten. You got the picture?

Geboorte. In mijn noeste poging het woord te pakken zie ik een schip voor me dat te water wordt gelaten, waarbij de hele massa zich in het water boort. Zo zal het woord ongeveer bedoeld zijn. Een kind dat ter wereld wordt gelaten, als een schip dat van de helling af dendert. Dat het eigenlijk iets te hard gaat. Dat je bang bent dat er ergens iets kapot gaat, iets scheurt. Niet voor niks gooien ze – als alles goed gaat – champagne tegen het schip als een soort abgar test. Je weet wel, die CITO toets die je meteen al bij de geboorte moet maken, vers uit de buik. Dat relativeert ook weer die verplichte CITO toets voor groep achters nietwaar?

Geboorte. We hadden het er gisteren even over als mannen onder elkaar. Omdat even verderop een vriendin van ons zich in haar eigen perscentrum lag te begeven. We bespraken de flash backs, ondertussen een poging doend om de door trut-imago met uitsterven bedreigde sherry te redden. Er zat wel iets van weemoed in onze verhalen. In onze taal betekent dat dat we wat zaten te mijmeren met een hoog ‘ik weet het nog goed’ gehalte. En we wisten het allemaal nog goed, ongeacht of het nou 14 jaar of 1 jaar geleden was. Blijkbaar hakt het er toch wel in bij mannen, zo’n geboorte. Het verzengende gevoel van trotsloze stunteligheid als je daar maar zit te wachten in die de-inrichting-van-deze-kamer-is-een-aanmoediging-snel-te-bevallen kraamkamer. Het gevoel van onmacht als je vrouw pijn lijdt die niet even met een pilletje weg te werken is.

Maar echte wee-moed zit toch bij de vrouwen. Alle hulde voor hen. De moed die zij hebben om het proces door te gaan, de moed die ze hebben om weeen te doorstaan. ‘Wee’ is overigens een veel te soft woord voor die pijnscheuten. Geef mij dan maar de Fransen maar die over ‘malheur’ praten, dus een slecht uurtje. En dan zijn ze er nog rap mee die Fransen. Maar ja, zij doen het natuurlijk ook met de Franse slag.

We hadden het ook nog over de nageboorte, dus het gebeuren na de geboorte. Gevoelig als papa’s tegenwoordig gelukkig weer mogen zijn, realiseerden we ons het wonder van de geboorte. Godswonder. En een intense ervaring als het mooiste van je samen gedeeld wordt in je kind. Teer (lees: luidkeels) huilend om je koestering. En dat niet alleen voor mama’s. Ook voor papa’s. Heel eerlijk, ik zie mezelf meer als papa van grotere kids. Heb ik meer mee. Maar heerlijk toch als een mede-papa zo onbevangen dat moment van geboorte indrinkt? Een betere start kun je toch niet maken met je kind?

Dus wees aanwezig, en zeker bij de geboorte. Be a blessing as a papa.!

VerjaarDag

Hoe vier je een leuke verjaardag met je kids? Ik merk dat wij daar nogal wisselend mee om gaan. De ene keer rijden we meer dan een uur om een speciaal programma in een dierentuin te volgen. Kassa! De andere keer doen we een indianenspel voor op het gras. #kassa! Maar steeds hebben we zoveel mogelijk aangehaakt bij de wensen van de kids.

Wat ik een leuke verjaardag vond is bijvoorbeeld die keer dat we foto’s van alle partijgenoten hebben gemaakt. Vervolgens bij de 1 uur service laten ontwikkelen en ondertussen de kids een lijst van karton laten maken. Daar schelpen bij laten zoeken op het IJsselmeer strand voor de rand. Resultaat was een aantal mooie werkstukjes met ieder een eigen foto. Enkele van die werkjes hangen nog steeds hier in huis en dat zal in andere huizen wel niet anders zijn!

Een andere keer zijn we aan het tutten geweest. Schoonheidsspecialiste uitgenodigde, maskers en komkommers. Je kent het wel. Nagels lakken. Enige actie waarbij ik in beeld kwam was toen de voeten gemasseerd mochten worden. En toevallig beschik ik over de gave van de voetmassage (niet allemaal tegelijk..) 😉

Ook leuk was die keer – heel recent – dat we een politieagent hadden uitgenodigd. In ons dorp zijn die nogal ruim ingezaaid. Hij kwam in vol ornaat langs. De kids konden alles bekijken wat hij bij zich had en hebben de wereld aan vragen aan hem gesteld. Daarna mochten ze zelf op pad. We hadden voor elk een zaklamp bij de bekende firm A. gekocht en een paar boeven en een buit georganiseerd. Leuk was dat!

Ach, zo zijn er nog heel wat te noemen. De kern dus: wat willen de kids en wat is je budget. Voor elk budget is zekers wat te bedenken! Dus maak er wat van, blijf niet afzijdig als papa, maar be a blessing!

ZakGeld

Nee, ik ga niet zeggen hoeveel zakgeld onze kids krijgen. Schijnt erg gevoelige informatie te zijn. Want het heeft toch iets aparts, dat geld. Ik zeg altijd maar: geld is niet belangrijk als je maar genoeg hebt. Een zin zonder komma’s en klemtonen om even lekker op te kauwen 😉 Als je je kind (te) veel geld geeft dan is de kans aanwezig dat ze omkomen in de gadges, in de playmobil of waar het kind zijn ingewanden ook maar sneller van voelt kloppen. En het maakt het voor de buren en ouders-van-vriendjes lastig uit te leggen waarom hun kids met minder toe moeten kunnen. Geef je je kind (te) weinig geld dan leer je ze onvoldoende met geld omgaan en komt de shock later als ze in real world inkopen moeten gaan doen. Maar goed, via de ruime of de smalle route, ooit komt dat moment dat je helemaal in je uppie een fiets of een plattegrond gaat kopen. Voor mij was dat op m’n 18e.

Is trouwens sowieso leuk om de reacties van de kids te krijgen als het over geld gaat. Zij sparen voor playmobil of wat dan ook van twee tientjes. Daar worden dan veel woorden over gesproken en tintelende verwachtingen over gekoesterd totdat de climax zich eindelijk aandient: HET moment dat HET gekocht mag worden. Schokkend voor zo’n kind als ik ergens in een bijzin, die eigenlijk niet voor kidsoortjes bestemd is, mompel dat de gemeentelijke belastingen weer met 100 euro omhoog gaan. 100 euro. Dat is zo’n bedrag waarop je de vraag terugkrijgt: ‘papa, kun je voor 100 euro een huis kopen?’. ‘Nee, daar heb je meer geld voor nodig’. Tja, het helpt weinig als je het dan over een paar ton gaat hebben. Zegt een kind helemaal niks.

Maar laten we eerlijk zijn. Als je een beetje in het leven staat dan komt die vraag vanzelf op: hoeveel zakgeld geef ik de kids? Wat kopen ze van hun eigen geld en wat van ons geld? Tot voor kort kochten we alles voor hen, behalve als het echt iets was dat niet nodig was maar wat ze toch graag wilden hebben. Dan deden ze dat van zak- en verjaardagsgeld. We hebben de kids zodra ze naar de middelbare gingen 100 euro betaald voor een (prepaid) mobieltje. Onder het motto: wil je een duurdere dan leg je zelf bij en gaat hij kapot dan koop je zelf een nieuwe. Dat motto blijkt ook te werken bij schoolreisjes. Wij betalen de basis. Wil je verder weg dan betaal je zelf bij. Kun je dat niet betalen dan neem je een krantenbaan oid. The plain truth.

Een financieel motief blijkt in meer gevallen te werken. Je kunt eindeloos met je kids emmeren over allerlei regels en mekkeren als die regels weer eens overtreden worden. Om dat vermoeiende gedoe een beetje te omzeilen hebben we – jawel – een paar nieuwe regels toegevoegd. Zoals: de laptop niet op schoot als je op de bank zit. Doe je dat wel en zij klettert op de grond dan is dat voor eigen risico en betaal je de schade. Het blijkt te werken.

Hm, maar als we dit te ver doortrekken dan gaan de geldstromen onze kant op en dat is nou ook weer niet de bedoeling, want – remember – we willen de kids graag leren om met geld om te gaan.

Zo, genoeg stof om op te waaien. Succes ermee! En be a blessing as a papa!

MoestTuin

Een van de kids wil een stukje van mijn moestuin. Dus een stukje moesttuin. En dat juich ik alleen maar toe. De Schepper heeft ons rijkelijk toebedeeld als het gaat om de plantjes. Het tempo is overzichtelijk en daardoor voor de kids heel educatief. De kleuren zijn prachtig divers gemaakt en daardoor heerlijk om naar te kijken. De geuren zijn gratis bijgeleverd en ruiken heerlijk. Ah, wat een weelde om mens met moestuin te zijn.

Een van de tics (er zijn er vele) die wij als gezin hebben is dat we deze moestuin in onze eigen bescheiden achtertuin hebben gecreëerd. Natuurlijk handig als er een supermarktoorlog uitbreekt of als de elektriciteit een paar maand uitvalt, maar met name gezond, dichtbij, fris, gul, basic, goedkoop, educatief dus en gewoon ontspannend. Alleen al die fantastische geur van een tomatenstruik of van tijm etc. Herkenbaar? Laat anders maar zitten.

Maar een van de kids wil dus een stukje van de moestuin. MIJN moestuin. ‘Gewoon een stukje pap’. Dus dan denk ik in termen van 33 cm x 33 cm waar de vier bolletjes de grond in kunnen. Maar neen, eenmaal in de moestuin werd een stuk van zo’n 70 bij 70 cm aangewezen. Je kent dat wel, zo’n gebaar als van een veldheer die op de kaart aangeeft waar gevochten moet worden. Daar ongeveer.

Ik nog een poging gedaan: ‘maar wat ga je daar allemaal in verbouwen dan?’ Maar daar ging het dus niet om. Het ging er om of ik de proef kon doorstaan van het loslaten, het overgeven van moestuingrond in de handen van mijn kids. Welnu, ik ben overstag gegaan. Oke, jij je 4.900 cm2 grond. Woppa, wat een getal als je dat zo neerschrijft. Maar ik laat het gaan en zal af en toe wat tranen op het perceeltje plengen (wat dan mogelijk ook het enige door mensen toegediende vocht wordt… ;). ‘Ja pap, ik zal er helemaal zelf voor zorgen. Hoef je niets aan te doen’.

En dat herinnert me weer aan het feit dat het voor de aarde heel goed is om eens in de zeven jaar een jaar braak te liggen. Dus dat is win-win. Of het wordt een heerlijk bebouwd stukje moestuin waar kid-lief intens van geniet en wat ik om die reden graag uit handen geef. Of het wordt een jaartje braakliggen als bouwgrond voor mijn lollorosso van volgend jaar…!

Zo zie je maar: Papa zijn is niet saai. Be a blessing as a papa!